Sunday, April 10, 2011

ගෝල්​ෆේස් ප්‍රේමය

පොඩි උන්. එහේ මෙහේ දුවමින් සිත්සේ දඟලමින් උන්හ.

උන්ගේ මාපිය බාරකාරයන්. දරුවන් නැතිවෙතැයි යන බියද උන් වැටෙතැයි සැකයද උරමත දරනට වන් හෙයින්, සූර්යයාගේ මඳ හිරු රැසින්වත්, මුහුදු සුලඟින්වත්, ලද නිදහසින්වත් තුටුවිය නොහී දරුවන් පසුපසම දුවමින් හුන්නෝය.

වෙළෙන්දෝ. සාමාන්‍යයෙන් පැමිණෙනවාට වඩා සෙනඟ ආ දිනක් හෙයින් වෙනදාට වඩා යුහුසුළුව සිය වෙළදාම කෙරෙහි උනන්දුව සිටියෝය.

කුරුල්ලෝ. සෙනඟ කෙරෙහි බියක් නැති වුවද, තමන්ට වැසීමට බිම ඉඩකඩ මඳව ගියහෙයින්ද ලැගුම්ගත් ගස් සංවර්ධනයට කැපී ගිය හෙයින්ද හැකිතරම් අහසේම රැඳෙන්නට වෙර දැරූහ. පියාපත් රිදුනු කල්හි මඳක් එහායින් ඇති පිළිරූ මතට පාත්වූහ.

සරුංගල් හා බැලුම් බෝල. නූල අතෙහි තිබෙනතාක් දරුවන්ට අවනතව උන්හාම රැඳී සිටි අතර මඳ ප්‍රමාදයකින් නූල ගිලිහුණොත් වා ගැබෙහි පාව යන්නට සූදානමින් සිටියේය.

කාර්, වෑන්, බස් හා බයිසිකල්. සැමදාම මෙන් තම ගමනාන්තයට ප්‍රමාදවූවකුගේ මෙහෙයුමට යටත්ව, එකිනෙකාට එරෙහිව ඉදිරියට ඇදෙමින් තිබිණි.

 මිනිස්සු. නොදන්නා සියගනණක් තම වරිගයේම උන් මැද, දන්නවායැයි සිතෙන කිහිපදෙනෙකු හා එක්ව සතුට මේ යැයි සම්මත කොට ඇති ක්‍රියාකාරකම්හි නිරත වෙමින් සිටියෝය.




ඈ. තම දෑතෙහි තිබූ හිමකිරම දෙකම කා අවසන් කර ඔහුගේ අතෙහි එල්ලුනාය.

"තව ඕනෙද?"

"අයිස් ක්‍රීම් ඇති?"

"එහෙනම් දැන් මොනවද ඕන?"

"ආයෙ මොනවත් එපා"


ඔහු. සිනාසී තම ඇඟිලි හා පැටලී තිබූ ඇගේ ඇඟිලි තද කලේය. ​නොරිදෙන්නට. සෙමෙන්.


ඈ. දෙනෙත් නගා ඔහු දෙස බැලුවාය.

"ආදරේද?"

"හ්ම්"

"ආදරේද?"

"ඔව්.... ගොඩක්"

ඇය. නතරවූවාය. හිස පසෙකට හරවා ඔහු දෙස බැලුවාය. සියළු සෙනඟ අතරින් ඔහු වෙන්කොට හඳුනාගැනීමට යත්න දරමින් ඔහු දෙස බලා සිටියාය. අනතුරුව, ස්ථිර ස්වරයෙන් මෙසේ පැවසුවාය.

" මාව ඉඹින්න"
" කී පාරක්ද?"
"එකම එක පාරක්, හුඟක් හයියෙන්, නළලෙ මැද්ද, විනාඩි දෙක හමාරක් දිගට"

"හා... ගෙදර ගිය ගමන් එහෙම කරන්නම් හොඳද?"

"නැහැ, මට දැන් ඕන"

"මේ... මෙතන?"

"ඔව්"

"සෙනඟ මැද්දෙ?"

"කමක් නැහැ"

හිසකෙස්. ඔහු ඇඟිලි තුඩු අගින් ඇගේ හිසකෙස් මඳක් අවුල්කලේය. සිනාසී, ඉදිරියට යමු යැයි හිසින් සන් කරමින් පෙරමුණ ගත්තේය.





වම්පස. ඈ තමාගේ වම්පසින් නැති බව ඔහුට දැනුණේ මඳ වේලාවකට පසුවය. ඔහු ආපසු හැරුණි. ඔහු ආ මඟ දිගේ මිනිසුන් පිරී සිටි හෙයින් ඇය කොතනදැයි එක එල්ලේ සොයාගත නොහැක. ඔහු වහ වහා තමන් ආ මඟ යැයි දැනුණු මඟ දිගේ ආපසු ගියේය. හිමකිරම කා අවසන් කල තැනටම ආවද ඇය හමුනොවිණි.



බස්රිය. ඒ තරම් පිරිසක් නොසිටි හෙයින් මඳක් ගැස්සෙමින් ධාවනය වෙමින් තිබිණි.
ඇය පිටුපස අසුණේ වම් කෙලවරේ හිඳගෙන සිටියාය. වලකා ගත නොහෙන කඳුළුවැල් දෙකක් දෙනෙතින් ගලමින් තිබිණි. ලේන්සුවෙන් හිමකිරම පිසදමා තිබූහෙයින් ඈට කඳුළු වසංකිරීමට වූයේ පිටිඅත්ලෙන් පමණි.


දුරකථනය. ඇගේ බෑගය තුල හිඳ නාද වන්නට වූයේය.


ඈ දුරකථනය අතට ගත්තාය. කඳුළු පිසදා ගත්තීය. ඉකිය නැවතීමට අසාර්ථක උත්සාහයක් ගත්තාය.
"මට තරහ වෙන්න බෑ"
ඉකිය අතරින් මුරන්ඩු ස්වරයෙන් පවසා දුරකථනය විසන්ධි කලාය.

4 comments:

  1. අනේ මන්ද
    මම මේක තේරුම් ගත්ත හරිද කියල,

    ReplyDelete
  2. @ Dee:
    හැමෝම හැමදේම තේරුම් ගන්නෙ තමන්ට සාපේක්ෂව. ඒ නිසා ඔයා තේරුම් ගත්ත හරියටම හරි ඇති.

    ReplyDelete
  3. ගොල්ද්ඵචේ රාගය !

    ReplyDelete
  4. @ sandundhammika:
    ඔයාටත් දෙන්න වෙන්නෙ Dee ට දීපු උත්තරේමයි මචං.

    ReplyDelete