:: අයිස්ක්‍රීම් ::

දුර.
ඇය කිලෝ මීටර් දෙකක් පයින්ද, විසි අටක් බසයෙන්ද පැමිණ දකුණු පස බස් නැවතුමට වී සිටියාය.
ඔහු කිලෝ මීටර් එක හමාරක් යතුරුපැදියෙන් විත් ඇය ඉදිරිපස නැවතුණේය.
ඔවුහු කිලෝමීටර් දහයක් එක්ව ගමන් කලෝය. යතුරු පැදියෙන්. ඔහු ඉදිරිපස. ඇය පසුපසින්. ඔහුගේ උරයට වාරුවී.

බංකුව. පසු පසින් රූස්ස ගසකින්ද, වම් පසින් මල් වැටකින්ද, දකුණින් කුණු බක්කියකින්ද ආවරණයව තිබිණි.
ඉදිරියෙන්. ගඟක් ගලා බැස්සේය. මීටර් දෙසීයක් දුරින්.

දෙපා. ඔහු ඇගේ දෙපා මත හිස තබාගෙන සිටියේය. සිය දෙපා නවා බංකුව මත තබමින්.
ඇය ඔහුගේ කෙස් අතර ඇඟිලි යවමින් සිටියාය. පසුගිය සතිය පුරා වූ දෑ පවසමින්. එකින් එක. ටිකක්වත් මඟ නොහැර.

රිද්මය. ඔහුගේ ස්වසන රිද්මය ඇයගේ උදරයෙහි උස්පාත්වීම හා සමපාත වෙමින් තිබිණි. දෙසවන් සිය සංවේදනය අත්හරිමින් සිටියේය. නෙත් පියවමින්.

ඇය. තමා තනිවම දොඩමින් සිටින බව පසක්කොට ගත්තාය. විනාඩි එක හමාරකට පසුව.
අතපොවන මානයේ වූ ඔහුගේ උදරයට පහරක් දුන්නේය. මිට මෙලවූ අතින්. නාභියට අඟලක් පහලට වදින්නට.

“ මට මැරෙන්න ඕන...!“
“ ඇයි...?“
“ මට ඔයා නැතිවෙයි කියල බයයි“
“ ඉතිං මැරුණම කොහොමත් නැතිවෙනවනෙ..?“
“ අපි දෙන්නම මැරෙමු...!“
“ එතකොටත් අපිට අපි නැතිවෙනවනෙ...?“

කඳුළු. ඇගේ දෙනෙතෙහි කබ වල පුරවමින් තිබිණි. කොපුල් තෙමීමට සූදානම්ව.
“ ඔයා නැතිවෙයි කියල බයේ ජීවත්වෙනවට වඩා ඔයා එක්ක මැරෙන එක හොඳයි...!“

කෙස්. ඔහු ඇගේ කෙහෙරැල්ලක් කනට එහායින් රැඳෙව්වේය. දබරැඟිල්ලෙන්.
“ ඔක්කොම නැති කරගන්නවට වඩා මැරි මැරී හරි ජීවත්වෙන එක හොඳ නැද්ද? මං ඔයාව දාලයන්නෙ නෑ“

කොපුල්. රත් පැහැගත්තේය. කඳුළු වලට ඇල වේලි තනා දුන්නේය.
බෑගය. ඇය සිය අත් බෑගය ගත්තාය. නැගිට්ටාය. වේගයෙන් ඇවිද්දාය. මීටර් දෙකක් හෝ තුනක්.
යලි හැරුණාය.

“ ඔයා කවදාවත් මැරෙන්නැද්ද....? බය ගුල්ලා....!“
අනතුරුව යන්නට ගියේය. ඇවිදිමින් දුවමින්. හිස ඔසවාගෙන. කඳුළු ගලද්දී. තනිව මුමුණමින්.

**************************************************************************

ඔහු. මඳ වේලාවක් ඇය දෙස බලා සිටියේය. හිටගත්තේය. සාක්කුවෙන් කාසියක් ගත්තේය. ඇය වෙත දිව ගියේය. මඟ අවහිරකරමින් නැවතුණේය. කාසිය වූ අත්ල ඇය වෙත පෑවේය.

“පැත්තක් ඉල්ලන්න..! හෙඩ් ද? ටේල් ද?“

“මොකටද...?“

“ ඔයා දිනුවොත් අපි මැරෙමු. පැරදුණොත් අයිස්ක්‍රීම් කමු.“